it leaves a mark

"Ladies and gentlemen once again, good evening."
For me I disagree that it's threat to humanity, because God gave us a powerful choice. To commit to same sex is a choice. But it that choice doesn't harm or endanger other people, I think they deserve to get the best in life.
That's all, thank you. "
                                                            -Alex Bordeos
                                                             (Mr. CEU 2012)

Almusal?

ano pa ba ang iyong ikaliligaya kaysa sa maksamang kumain ng almusal ang iyong kapatid? a very treasurable moment! :)

Oh, my birthday is so yet to come :))

My birthday is so near! I am so excited! Actually not so much, but instead I am so excited ‘bout this coming valentine’s day. Especially when c cubed told me that my heroes’ birthday is on the 25^th of the same month, February!

David and Goliath (credits to C cubed ‘bout the title)

The longer pencil is hers, while the shorter one is mine. I sharpened that pencil (the short one in the picture) and ended up having that short pencil. I was really in need of a pencil that is why I pursue that sharpening moment. After I sharpened the pencil, I saw the pencil I was looking for before I decided to sharpen that pencil.

Nakamamangha

I was surprised to know that these things still exist. I remember my childhood days, wherein I had owned the biggest.

MOMENTO

Dapat ba akong maging Masaya? Kanina, sa asignaturang English, nakaupo sa upuan ko ang aking Crush—siya ang aking dakilang bayani (akin nga ba? Hehe..SAHERADA) binatiniya ang aking kaibigan—si Platutz, tapos ngumiti, ay medyo tumaawa pala ng kaunti. Tapos tinignan lang niya ako sabay tanong ng, “bakit?”  ako naman, sa loobloob ko,”anlahoy! Akin kaya ‘yang upuan mo!” tapos sabi ko  sa kanya,” dyan kaya ako nakaupo.” Tapos ngumiti ata siya tapos sabing, “ ay, dito ka ba?” gusto ko sanang sabihin na, “ay! Hindi,hindi! Baka doon!” para naming hindi nya ako kaklase ne?

Pero sabi naman ni Platutz, “oy, may moment kayo ni Ano kanina ah?!” ako naman, “moment na  ba yun?”sabi ni Platutz, basta may ganon between you and your crush, moment na daw yun. So yun. Sharing lang. ipagtag ko daw siya eh.

bakit?

bakit kung sino pa ang tunay mong binigyan ng karapatan sayo, siya pa ang may ganang saktan ka? 
bakit kung kanino mo pa ipinagkatiwala ang lahat, siya pa ang tatraydorin ka?
bakit kung sino pa ang mahak mo, siya pa ng hindi nagmamahal sayo?
bakit may mga taong katuwaan nila ang manakit?
bakit may mga taong ligaya ang manapak ng iba?
bakit?

[base sa mga karanasan ng mga kailbigan ko]

the witty terror

she is my professor in all social sciences course i have. she is a very strict professor, she seldom laughs and even smile. early in the morning you would hear her dilemma (almost most of the time)--you can count the times she  tell jokes (and most of them, i mean almost all are not funny!).
on the other hand she is a very good professor, i like the way she teaches us. she installs in us the sense of learning by yourself-or self thought. she is the kind of a professor that you'll go looking for after graduation, and after teleprocessing life to say, "Thank You Ma'am!".

masakit?

hindi ko alam kung masakit, parang wala naman akong naramdaman. nakita ko sya may kasama nang iba (pero hindi naman talaga ako niya nakasama). tuwangtuwa akong makita ang kanyang mukha,kaso nakita ko rin ang mukha ng babaing ngayon ay nagpapatibok ng puso  niya. ayokong manglait, pero di ko lang siguro talaga yung babae dahil sya na yung gusto ng Hari ko. pero masaya akong makita siya, at masya akong makitang nang-gagalaiti sa galit yung mukha nung babaing kasama niya. bad ko talaga ne? pasensya na. tao lang nakakaramdam.

balingawngaw

kani-kanina lang, nakaramdam ako ng tila tubig na tumutulo mula sa aking ilong. akala ko ito ay dahilan o pasimulang sipon lamang. pasimple ko itong ipinahid sa aking pajama, atsaka pahid pa ng pahid gamit ang aking mga palad hanggang makalabas ako ng gate. nakakita ako ng tissue sa lamesa, kinuha ko ito sabay sabing, "kailangan ko na ata ng tissue". tila kasi hindi ito nauubos. laking gulat ko nang tinignan ko ang tissue, napasabi tuloy ako ng, "oh mygosh, nag-no-nosebleed ako!" akala nila nagbibiro lamang ako, ngunit ng kanilang makita ang tissue, medyo nag-panic rin sila. makalipas ang mga 5 minuto nawala rin. bakit kaya gabi? hindi naman normal na gabi ako mag ka balingawngaw. ay sus!

when it rains, it pours

The consecutive reigns of brothers is a very rare moment in person's lives. And to pass the obligations, responsibility and position to your brother is another great thing! How proud could their parent's be. I bow to them--my brothers :)

He never Fails!

it is when you Pray to Him, and you are really putting your whole trust in Him without any hesitation and then you are claiming his Promises--He will Never ever Fail! :) Glory to God!

impresyon

minsan, nagkakaroon lang talaga tayo ng hinid masyadong magagandang mga impresyon sa mga tao. hindi dahil ayaw natin sa kanila kundi dahil meron lang tayong nakitang maliit na tuldok ng dumi sa puti nilang damit. misan, ang maliit na duming iyon ay lumalaki dahil hindi na tayo nag effort na hanapin pa o tignan ang malinis na pate ng kanyang damit. agad-agad na natin siyang pinaratangan at hinusgahan.
inaamin ko na naging ganoon din ako, siguro hanggang ngayon. pero sa malamang ay panaka-naka na lamang.
kaya humihingi ako ng tawad kay
Mr. G7.
nagsisisi na ako sa maling paghusga sayo. sana hindi mo masamain ang mga ginawa ko.


(wala akong larawan niya)
speaking of him, he just came here. aw.

sobrang bagaaaal

bakit kaya sobrang bagal ng net? mga repapips, bawasan naman natin yung mga naka-open na mga tabs natin. hindi lang naman ikaw ang gumagamit hinid ba? paano naman yung iba? pantay-pantay lang kayo ng karapatan, pare-pareho naman tayong nag babayad hindi ba? parang awa mo na, kahit isang tab lang ibawas mo, at paki sabi na rin sa katabi mong friend na magbawas sin. matuto naman makiramdam.

Am I ?

I am a crayon, but I cannot color your world.

I am a pencil but I cannot draw your happiness.

I am a tissue, but I cannot stop your crying.

I am a make-up, but I cannot cover your pain.

I am your pillow, but I cannot comfort you.

I am an eyeglasses but I cannot make you see things clearly.

I am your pair of shoes but I cannot bring you near me.

I am supposed to be your everything, but you didn’t let me. K

how proud could i ever be

earlier this day, i was roaming around our campus 'cause i do not have a class anymore a nun came to me and ask two particular buildings. she ask me, it the teaching in our school is good, so immediately answered, "yes!". she really wanted her two nephews to enter our school. and that she even put an extra effort to come into our school and check out the results of her nephew's examination.


i am just so glad to know that there are people wanting and trusting our school that it can give their child or relatives a quality education. so overwhelming. 


i am just so proud that i am in a school with a reputation of creating productive students not just accepting good students and then just leave them behind.

the friendship

it isn't measured by the time you've been together, thus it it measured by the ups and downs you've worked together and the quality time and bonding you give to each other. always learn to understand each other, 'cause you will never ever know him completely, everyday you'll know more and more of him/her.

sisterettes

we are not biologically related but i think our minds set our hearts that we are sisters. we eat together and we share things and we exchange thoughts.

Reyniel

Madalas natin siyang nakikitang gumagala sa Mendiola. Pagala-gala, naghihingi ng bariya at kung minsan ay nanlilimos ng pagkain. Masayahin siyang bata at malinis para isang batang kalye. Hindi ko alam kung tama ba na tawagin siyang batang kalye sapagkat meron siyang tirahan, ngunit msa matagal ang inilalagi niya sa lansangan kaysa sa kanyang tahanan. Nakatira siya sa tapat ng St. Jude na simbahan maliit na espasyo lamang ang kanilang tinitirahan. mukhang walang trabaho ang ama at nasa bahay naman namamalagi ang kanyang ina. apat silang magkakapatid ayon sa kanya. pagngatlo siya sa panganay. Siyam na taong gulang pa lamang siya at hindi nag-aaral. dati raw siyang nag-aaral, ngunit huminto para sa dalawa pang mas nakatatandang mga kaptid. sa Bulacan talaga siya nakatira, ngunit dahil sa demolisyong naganap roon kinailangan na nilang lumipat. At dito nga sila napadpad sa Maynila. Marami siyang kaibigan. Masayahin Kasi siya. Marunong siyang magsalita ng lenggwaheng Muslim. 

Mahalaga sa kanya ang makakain ang kanyang pamilya. Siya ang namomoblema sa kakainin ng mga ito. kapag siya ay nakatanggap ng kapiranggot na bariya, kahit gutom na gutom na siya ay titiisin niya ito para lang huwag mabawasan ang pambili ng pagkain ng kanyang mga kasama sa bahay.

Nakalulungkot lang isipin na sa mura niyang eada ay ptila pasan na niya ang daigdig. At ilang pang bagay ang lubos akong binagabag at iyon ay malamang na ang iniiisip sa kanya ng mga taong nakapaligid sa kanya ay isa siyang Magnanakaw, na wala namang katotohanan! nakasama ko na siya minsan sa pagkain, at hindi iyon ag pagkakakilanlan ko sa kanya.

Wala rin siyang pangarap. Namatay na ang uhaw niya sa pag-aaral. 

Siya ay sobrang nakamamangha, at siya ay si Reyniel.

Tele-FAIL!

it's a sidewalk telephone. i saw it near the place where we usually eat our lunch.

i know it's not possible to connectwith that phone like that,

but how could it be possible for a normal man to put in such a position?

right in there i knew,

it's a Tele-Fail. :|

the baby at home

the baby at home

The new member of our very huge family, Sebastian Elijah Gimongala Banaga. He is so cute but he cries all the time. He puts everything he sees in his mouth. but we love him very much :)

Ang alamat ng banderitas

Staple ditto,staple doon.

Hindi na natpos sa kaka staple sa kung saan saan.

Sinikap ni SKBatangas na mabilis itong matapos

Nagkatotoo nga, sapagkat sa kabilang dulo ay naghihintay ang kanyang kaparis,

Si SKSanRafael. (sorry,it’s getting non-sense)

Hinintay ni cza at ni kring-kring ang kanilang pagtatagpo sa gitna ng lubod, ngunit saglit lang at bih=gla na rin itong lumayo. Humingi si SKB ng bala ng stapler, walang pumapansin, dumating si SKSR at binigyan sya, brinodcast agad ito ni SKB sa kanyang  mga ka dorm, todo naman ang kilig ng mga ito. Sana’y magkaroon ngsobrang daming pagtatagpo  Si SKSR na maliit man at medyo malusog(sakto lang pala J)mabait naman at si SKB na may magnetic powers na kulay kahel ang buhok.

Ang alamat ng camera

Oh angelicious, ang karisma mo sa mga kalalakihan ay tila isang uri ng malakas na magnet,

Kaya mo silang hatakin sa mga paraan mong sobrang lupit.

Kuya ko’y binihag mo, sa iilang saglit.

Ngunit ang sobra lang na masakit

Ay ang camera mo’yhindi na kinayang kumapit,

Baterya nito’y biglang nag hapit

Atsaka sumapit

Sa kanyang huling socket (in short, kailangan na nyang i-charge K).

Isang fantasi

Sa kalagitnaan ng aking panaghinip aking weirdong panaghinip,

Ako di umano ay nasa aking dormitory,ngunit ang istraktura nito ay sobrang kakaiba (ibang iba sa totong istraktura nito). Sa gitna ng gabi meron daw di umano akong nakitang mga tao na naglalagi doon sa tore ng aming dormitoryo, siguro mga lima sila ngunit hindi ko na inalam kung sino-sino ang mga taong iyon.

Sa aking pagtulog,kakaibang panaghinip ang aking naranasan—isang fantasi. Ang panaghinip ko ay naulit muli.hindi man magkasunod na araw ngunit alam ko napanaghinipan ko na iyon matagal na panahon na ang nakalilipas. Ngunit hindi lang ito basta naulit, nagkaroon ito ng kakaibang mga detalye at twist.

Ako ay napunta sa isang lugar na tila maze. Ngunt muli, hinid ito isang ordinaryong maze. Hindi ba’t ang ordinaryong maze ay may pantay-pantay na taas na pador ngunit ito ay maaring kumonekta sa isa pang bagong maze na kung minsan ay dulo nap ala at wala ng kasunod pa. ngunit ang maze sa lugar na aking napuntahan ay nagsimula sa isang tunnel na  tila isang matagal na naitagong ganda. Ang disenyo nito ay gawa sa mga sinaunang mga bloke. Hinid ko maipaliwanag ang ganda nito. Alam ko hinid lahat makakaappreciate ng ganda nito, pero para sa kin sobrang maganda iyon. Atsaka nga pala ang tema ng panahon ay parang sa mga panahonng mga Kastila. Hinid pantay pantay ang mga pader, ang ibang daanan ay kailangan mong gapangin, at iyon ang iniba ng lugar na iyon sa isang maze, kumbag, tio ay tila isang obstacle. Maami akong nadaanan, may mga nakakulong, may mga hinid ko maintindihang tao. Pero alam ko na ang misyon ko doon sa lugar na iyon, hindi ba’t naulit na nag panaghinip kong iyon? Kung kaya’t meron ako agad na hinanap. Hinanap ko  yaong isangtao na may kapangyarihan ngunit may kasaaman. Hinanap ko siya dahil alam ko na siya ang makakapagbalik sa akin sa dati kong panahon, sa totong panahon kung saan ako  nabuhay.

Sa aking paglalakad nakita ko ang isang babae na tila mentally challenged. Kinausap ko siya para ako ay ituro sa tamang daan papunta dun sa manong na magbabalik sa akin sa tamang panahon. Ngunit kakilalakilabot na katatakutan ang sinalubong niya sa akin. Pero naawa ako sa kanya, pakiramdam ko merong nawala o inalis sa kanya. Sa malumanay na pananalita, sinabi ko sa kanya, “Maganda ka, kaya’t tama na”. sa di ko inaasahang pagkakataon, tumino siya, at di nga ako nagkamali, lumitaw ang kanyang tinatagong ganda. Turned out, kinulong siya dahil sa sobrang kagandahan niya. Pero kailangan ko ng magmadali, kailangan ko na siyang iwanan. Nagmakawa siya sa akin na ilabas ko siya sa kinalalagyan niya. Wala na akong oras, kailangan ko ng magmadali. Nilapitan ko siya at sinabing, “pangako pag nakita ko na ang hinahanap ko, babalikan kita”. Nakita ko ang kanyang ngiti ng pag-asa at ngiti ng pagsusuporta. Agad na din ako umalis pagkatapos noon. Meron nanaman akong nilusutan na kinakainlangn ko pang lumuhod. Pagraan ko sa lusutang iyon, pamilyar na ang lugar. Lumiko ako sa kasunod na kanto pakanan. At lumakad ng kaunti at lumiko sa kaliwa kung saan matatagpuan ang taong hinahanap ko. Pagbukas ko ng pinto, ako ay nagulat sa aking nakita, isang napaka tangkad at maputing lalaki, medyo malaman siya at nakakatakot. Tila ayaw niya ako papasukin. Ngunit muli, sa hinid ko alam na dahilan, bigla na lang sinabi ng aking bibig ang mga salitang ito, “you are handsome”. At muli sa isang magical na pangyayari naging normal ang kanyang tangkad, nagging sakto lamang ang kanyang kulay at nagging gwapo talaga siya. Bigla niya akong niyakap. Hinidi ko alam kung bakit at habang niyayakap niya ako, meron akong kakaibang  naramdman. At bigla ko rin palang nalala yaong sinabi ni kuya JB. Ang sabi niya dapat daw sakto ang mata ng babae sa balikat ng lalaki. Hinidi naman sakto talaga ang mata ko sa balikat niya, medyo mataas ng kaunti ang balikat niya kaysa sa mata ko, siguro ang balikat nya at ang mga kilay ko ang magkapantay. Bago pala ang mga pangyayaring iyon, hinid ko na naidescribe ang kwartong iyon, ang kwartong iyon pagbuas mo ay sobrang maliwanag dahil wala itong bubong. At sa pagpasok mo, sink at malaking salamin agad ang makikita mo. At sa bandang itaas ng malaking salamin naman ay isang family picture. At ang mga pader ay sobrang mataas. Katabi ng sink ay mga cabinet. Sinabi ko sa kanya ang mga kainlangan ko, kung bakit ako nagpunta sa kwartong iyon at kunga ano-ano pang mga detalye. Tinulungan niya akong hhanapin yung manong sa mga cabinet. Si among ay nasa bote. Alam na niya ang ugali ng hinahanap kong tao. Sa diinaasahang pagkakataon biglang may lumabas na ibang nmga tao sa kwartong iyon, isang lalaking malaki ang pagkakahawig sa kanya ngunit makulit(may pagka seryoso kasi siya—yung gwapo) at isang babae at isa pang lalaki na mukhang tatay niya. Gumawa siya ng plano, at ang plano ay guluhin yung taong pakakawalan naming sa bote para  makaihingi ng hiling na makabalik ako sa Mendiola, Legarda. At ang isa nya pa na plano ay magapapanggap kami na kami at pinakawalan na ‘yung manong. Tapos sinabi niya sa akin, na sanihin na ang aking kahilingan, ngunit ibinulong sa skin ng kanyang kapatid habang gumagawa siya ng  plano na hiling  din ng kanyang kapatid na ibalik din sana siya sa kanyang panahon. Ng malaman ko ang bagay na iyon, hindi ko kaya na humiling lamang para sa aking sarili, kung kaya’t sa gitna ng paghihiling ko ay bigla kong sinabi na ,”ibalik din sila sa panhon kung saan sila nabibilang!” at bigla akong tumakbo palabas ng kwarto, tinawag nila ako pero kailangan kong umalis at balikan at pakawalan ang babae, nakita niya ako, at tuwang-tuwa, pinakawalan ko siya at niyakap ako at nagpasalamat. Tumakbo muli ako pabalik doon sa kwarto kung nasaan si manong, malapit na ang oras para ako ay bumalik..nilapitan ako nung lalaking gwapo at hinawakan ang aking kamay. Oopps.. nakalimutan kong sabihin na sa bawat hiling ay lumalakas si manong masama at mas nagiging masama pa lalo.. kung kayat sinabibg muli nung lalaki ang buong kahilingan, “pabalik mo siya(ako yun) sa tama niyang panahon, and you, disappear! COMBINE!!”. There is only one wish to be granted so the magic word is COMBINE! Tumawa siya si manong. Bigla akong nabalik sa tama kong panahon, nalungkot ako, kasi baka kaya tumawa kasi isang lang ang natupad. Atsaka nalungkot din ako kasi hindi niya nagawang makabalik sa kanyang panahon, para sa akin. Ngunit isang malawak na pagsinag ng isang putting ilaw---at WHALAH!nasa legarda na ako, sa tapat ng Jollibee.

Tumayo ako sa kama ko at lumabas, sa king gulat nakita ang kapatid nila tumatakbo ng hagdan papunta sa tore ng dormitory namin. Ng nakangiti na tila bang may napakagandang mensahe na ibabalita sa sinumang nasa itaas ng toreng iyon.

Hinabol ko yung tumatakbo, pagdating ko sa tore, laking gulat ko nang

NAKITA KO SIYA. Nadoon siya. tila hindi niya ako kilala, nagtitigan lang kami sa matagal na oras.

At sa ikalawang pagkakataon, nilapitan niya ako at biglang niyakap. At biglang sinabi na,

“NASA TAMANG PANAHON NA TAYO!” salamat sayo, ibinalik mo ako.

Turned out siya pala yung taong lumalagi sa tore. Ang yaong babae ay ang aking nagging best friend J

[ wala ng kasunod, NAGISING na ako eh ;) ]

“Sendong” ang Sisisihin?

Habang nagsasaya ako, marami pala akong mga kapwa tao ang lugmok sa kahirapan, dalamhati, pighati at pinsala. Wala man lang akong kamalay-malay na hinagupit nap ala ni bagyong Sendong ang ilang bahagi ng ating bansang Pilipinas. Kung hinidi ako umuwi at hindi nakanood ng isang plabas tuwing hapon tuwing Linggo, hindi ko malalaman ang sinalanta ng nasabing bagyo. Akala ko malala na ang nagyari noong bagyong Ondoy ng nakaraang dalawang taon, ngunit hindi pa pala.

Labis na nakalulungkot ang sinapit ng lahat—ng ating mga kapwang Pilipino, ng ating kapaligiran at ng ating bansa. Kaliwa’t kanan ang mga balita tungkol sa nangyari at mga relief operation na isinasagawa ng bawat tao, komunidad at organisasyon.

Labis akong nanlumo sa mga pangyayari, sa akong mga nakita, at sa aking mga nasaksihan.

Ayoko ko mang manisi dahil wala akong karapatan, pero sino ba talaga ang salarin sa mga ganitong pangyayari? Ang mga taong nabaon at nalimot? O ang mga taong nanatiling buhay at kunyaring nakikiramay?

Sino nga ba talaga ang marapat lamang na sisihin? O sadyang wala lang talagang tapat managot?

Kalian ba talaga tayo matututo? Ilang buhay pa ba ang kailangang ibuwis para mamulat tayo? Ilang sakuna pa ba ang dapat maranasan para magsimula tayong magbabago? Napaka raming tanong ang bumabalot sa aking isipan. Hindi ko nga alam kung ilan sa mga katanungang ito ang masasagot.

Sana namulat na tayo. Sana natuto na tayo. Sana huwag na tayong umulit sa ating mga pagkakamali. Sana magsimula na tayong magbago. Magbago n asana tayo, hinid lang para sa kanila, kundi para na din sa mga sarili natin.