Beware of the Perfectly Imperfect Apprentices

by: Anatole Bourbaki (kring-kring)

Masarap sumakay sa Jeepney (ewan ko lang ‘sayo, pero ako naeenjoy ko), pero ‘yung pagsakay lang ha? Kasi may mga nakakainis at nakakatawang mga Konduktor. Eto na sila, kilalanin na natin. LeGO!

1. The Patay-Malisya type

“Manong, bayad po.” Ang parating naririnig ng mga drayber ng pampublikong sasakyan.

Si manong naman, kitang-kita ka ng naka-uniporme’t lahat-lahat, itatanong pa talaga ‘nya kung estudyante.”kanino ‘tong bente? Estudyante?”  Pero swerte ka pa nga kung magtatanong pa talaga. Madalas pa sa minsan, hindi talaga mag bibigay ng diskwento kahit hindi weekend at hindi holiday.

Pero ang pinaka nakakainis sa lahat ay ‘yung nauna kang nagbayad, tapos ikaw pa ‘yung huling susuklian. ‘yung tipong nakababa na ‘yung huling sumakay, wala pa rin ang sukli mo. Kaasar, ne?

Eksena:

Konduktor:   o, paki-abot na lang o! (kapag nalasap na yung pera) saan ‘tong singkwenta?

Ikaw: sa Banaba lang po. (sinigaw mo with so much effort kasi mas malakas pa yung sound system nya kesa sa sound system ng ASAP ‘pag lingo)

Tapos titignan ka lang nya ng tigtignan sa salamain sa itaas ng ulo nya. Pag may nagbabayad, titignan ka nya ulit tapos susuklian yung huling nagbayad.

Ang siste nito, pag kukunin mo na yung sukli mo kasi bababa ka na, ‘sya pa talaga ‘yung may lakas ng loob na magalit. Wow! Lakas mo sa guts ha?!

2. The Actor type

Tapos minsan pa, meron kang malakas na pakiramdam na ini-ismol ka ng konduktor.

BONGAYCIOUS si kuya! Bet na bet ang adlib. Kunyari impromptu, pero super scripted.

Konduktor: May limang piso ka? Kulang eh. (kung pwede lang talaga..hay naku! Kung pwede lang talagang sabihin na, “alam mo kuya, alam ko na akala mo makakalimutan ko yung sukli ko! Atsaka, alam ko din na hindi kulang ang panukli mo, dahil ang gusto mo lang ay lamangan ako.” Hindi kami mang-mang kuya no! tsk!

Meron din nga pala ‘yong gaya ‘nung isa kanina. ‘yung kulang KUNO yung panukli, tapos susuklian ka lang pag pababa ka na, para wala kang palag. Bravo ka talaga sa mga moves mo kuya.

And THE BEST ACTOR AWARD goes to….(sound effects: TUGDUG! TUGDUG! )

Goes to APPRENTICE number TWO! (applause! applause!) BIDA-BIDA ang peg.

3. The I Only Hear “BAYAD” type

Ikaw: manong, bayad po.

(syempre pag may magbabayd, ang bilis ng tenga; pero pag may bababa, parang walang narinig—ilalagpas ka pa! kung saan bawal, dun ka i-bababa tapos sasabihan ka pa ng, “pakibilis-bilisan lang ate, mahuhuli tayo ‘nyan!)

Eto talaga, SOVER (SUPER sa pagka OVER) sa pagde-deadma ng mga pasaherong bababa. Eto ‘yung mga tipo ng konduktor na ang lakas ng loob sumingil ng bayad; ‘yung lakas makapag sabi ng “yung mga di pa nagbabayad dyan ha? Magbayad na!” sabay tingin sa mga pasahero.

Tapos pag bababa ka na, sasabihin nya, “bawal ditto magbaba. ‘Dun na sa kabilang barangay.” Kaasar lang si kuya, e kung hininto na nya ‘nung pumara ka, edi sana di ka hihinto sa bawal na babaan. Tsk! HONGGOLENG mo talaga kuya ne?

4. The Crocodile type (yung mga buwaya)

[dito yung mga “sa kaliwa. Maluwag pa sa kaliwa. Usog-usog sa kaliwa, Maluwag pa ‘yan, sampuan tayo dito”] SAMPUAN MO MUKHA MO! Di na nga maka-upo ng maayos yung pang walo, Sampuan?! Pantay,pantay kaming nagbabayd, pero di ka maka-upo ng ayos. ‘yun tayo eh, ang lakas mo! Tsk!

Kung medyo kapareho lang to ng the I ONLY HEAR “BAYAD” type. Pinagkaiba lang, mas malala ‘to. As in parang politico (I’m pertaining sa mga politician na kilala nating super crocodile—alam mo na).

Itong uri ng konduktor na to, basta may bababa, hihinto agad to, para isiksik si pasaherong kapit sa patalim makauwi lang. minsan pa sa madalas, kahit malayo ka pa at di mo pa nasisimulan bigkasin ang salitang “para po” ay pabababain ka na.

Tapos ang mga uri na’to, may sariling standard ng presyo. ‘yung pagpunta mo kanina, PhP35.00 lang, pag sumakay ka sa jeep na ‘to PhP85.00 na! ano ‘yun, mas malayo lang ang pabalik?! Ayos din!

Sa bus, pati ‘yung gitnang parte ng sasakyan, pinagkikitaan. Madalas mong maririnig sa mga konduktor ng bus ang mga katagang ‘to kapag rush hour, “MALUWAG PA! MALUWAG PA SA GITNA!” (pero normal ‘yan) ang di normal ay sa Jeepney, akalain mo nga naman, pag buwaya, buwaya talaga.

Di ko lubos maisip kung bakit kinakagat ng mga pasahero ang ideyang sumakay sa jeep at umupo sa gitna. Ang mga bwakaw, may dalang maliliit na silya na nakalagay sa bubong at ilalabas lamang kapag may sasakay na, pero wala pang bumababa. GENIUS! Mautak ka ‘dre! SALUDO si HENRY SY sa business strategy mo!

Grabe lang talaga ‘yung mga ganitong uri. Sana di nyo maranasan. Masasayang lang ang mga oras mo na sana ay masaya ka.

5. The Lakas-ng Dating type (shades ang puhunan at lakas ng loob ang utak)

Kung merong kukulubutin ka sa sover nakakainis, meron din namang matatawa ka sa pagkakainis.

 (feeling gwapo ,eh malayo pa sa kalyo ng pinaka pangit sa klase nyo) yung makapag shades, kala mo pagkataas taas ng araw, na kala mo rin ay pupunta sa isang bakasyon engrande pero reggae yung style ng shades nya. Haha!hahaha! nakakatawang imagining.

Ang nakakainislang  sa mga ganitong type, feeling nila ang GWAPO-GWAPO-GWAPO-GWAPO nila. Yung pag babae ‘yung nagbabayad, lilingunin talaga nila, kahit sobrang twisted na ‘yung katawan nya sabay tanggal ng shades.  Artista lang ang peg ni kuya! Pero pag lalaki, umuinit agad ‘yung ulo nya kapag di nya masyadong narinig kung saan bababa.

Feeler talaga ‘to si kuya. Pag baba ang babae, may hirit pa ‘yan “INGAT KA ATE, ha?” haha, pag sa kanya nag mula ang mga ganitong kataga, palagay ko mas maaksidente ata ko. Hahaha.

Nakakainis lang din pala sa uri ng konduktor na ‘to  ay pagkalakas-lakas ng sound system nya. Tapos yung musika nya yung pag salbakuta na remix. ‘yung pag dumaan yung jeep nila malinaw na malinaw ang lyrics kahit first time mo lang to narinig kahit nasa penthouse ka ng 200 floors na building.

Pahuling salita: ang mga nakasulat dito ay hindi nagrereflect sa lahat ng mga konduktor. Lahat ng nakasulat dito ay pawang karanasan at obserbasyon po lamang.

Ang nag post po nito ay open sa mga opinion, mga puna at karagdagang impormasyon (and it’ll be highly appreciated ϋ).

Pennies out of trash

When we’re out, we usually buy bottled water or bottled juice and we usually bring it home, and while we’re home, we usually buy sodas in bottle. You know the ones in liters—I mean the ones in plastic bottles.

So that’s the reason why we have lots of plastic bottles at home.

One day last year mom saw this guy with cart of junk roaming around our village, and then she asked, “what are you gonna do with those?” and then the man replied, “ibebenta ko po. Pero bumubili din ako.” And then voila! My mom had this idea of collecting all the plastic bottles we have until there’s a lot of it and then sell it.

(photos to follow)

A BUSINESS IN HERE

Just last night my mom walked in into our room and asked me to wake up at five in the morning, and I was like “err…what?! Five? Why??” and then she replied, “mamamalengke tayo.”

Upon hearing “mamamalengke tayo” I knew what she was up to--she is to start her long-time panned business.

I honestly doubted her business because she did not took the preliminary precautions before plunging into it. I mean she does not know her opponents, the prices of what’s she’s gonna sell and etc.

The next day, I saw excitement in her eyes and I could not do anything but smile and support her.

When we reached Marikina, she immediately went to the section where they sell ready to barbeque products. She looked around and chose carefully. And after getting all the meat she wants, we went straight to the dry market to buy soy sauce, vinegar, onion and everything else that she thinks she’ll need for her BUSINESS. We even bought a grill for her barbeque. I know we have one in the house, it’s still good to use but it’s big, I mean gi-enormous for her still small business. Haha

When we finally have everything, we went home. We reached the house at 6:42 and she immediately cooked breakfast because she knows she’ll be very busy.

I was surprised that she was planning to start her business that same day. So I asked her, “ma, aren’t you suppose to start tomorrow?”, “why tomorrow? Pwede naman na hours lang i-marinate yung meat kasi thin cuts lang naman yun.” Again, I just let go of my thoughts and supported her.

But during the putting of the meat on sticks, I and mom had a little argument. About what? About how to put the meat on the sticks. Yes, about how to put the meat on the sticks.

When I was living in the dorm, I usually eat barbeque near our building, and upon going home and going to school there’s a lot of barbeque stands along the way so i know exactly how the meat should be put into that skinny long sticks.

Because she was doing a lot, I decided to put the meat already in the you know, sticks. When she saw it, she removed it with an angry face without a word. So I asked, “ma, bakit mo tinatanggal?” and then she replied with a high voice, “Mali naman ‘tong ginagawa mo!” and so I replied to her and said, “you know, I’ve eaten a lot of barbeque before and I know exactly how they looked like, how come mali?”. She didn’t say any word, but she just continued removing those meats from the sticks.

I was ofeneded by what she did and said, “I am helping, but I guess you don’t want any. Di na ako tutulong. Fine!” and walked away. I stayed upstairs and slept. When I woke-up she’s almost done and almost ready to open her business to the public.

When she tried grilling one, I think she realized that she’s wrong on how the meat was put into the stick. It was so close together that it looked so small and that the meat is so close together that  it will take more time to cook it and that there is  very little space for your fingers to hold it when you grill it while there’s a lot of space above the meat.

She didn’t finish everything on her first day. My friend said that it’s okay because villagers don’t know about it yet. The next day she added a new kind. Again, the buyers are few but this time fewer. The next day, only one customer has come to buy. But she has bought a lot (I mean the customer bought a lot).

The following day, it was raining. I was afraid that no one will come to buy even one, because it is raining. And yes, no one did. The same thing happened the next day. But the next day was different; one customer had come to buy. But the next day mom decided to quit her business.

While waiting for customers, I asked mom, “did you pray for it,ma?” and she replied, “why should i? I’ve been planning for this for a very long time.” And I said, “there, I told you. You’ve been planning for it but you did not seek God regarding this plan.” I prayed for it,ofcourse,she said.  And I replied,”you only prayed to have your business a boom, you planned it alone, you did not seek His will. Okay, okay, you prayed for it, but how did you know His answer? You wouldn’t know, because you did not seek His’.”

I think mom got what I wanted to tell her. She realized that she had forgotten.  But she’s okay now.

She’s planning a new business now, I just hope and pray that this time she’ll seek God’s will now.           

Good things happen from failures.

Good luck on your next business mom!

Siopao Gone Wrong

Early this week my mom has been craving for Siopao. So she decided to make Siopao for ourselves. My mom and her sister, Auntie Helen agreed to make Siopao at our house yesterday but because it rained, they called it a day and moved it on Saturday.

Mom was assigned to make the dough and my auntie will make the filling and the sauce.

Making the dough is never that easy. We had a very hard time doing it. It took us three trials to finally make the perfect dough (or so we thought). It was a waste of everything—waste of ingredients, waste of time and waste of energy. But it’s okay, cause we learn from mistakes and mistakes will make us close to perfection. J

Finally, after resting the we so thought perfectly made dough we put the fillings inside and rested it again for 25-30 minutes.

After resting the dough, the Siopaos are ready to take plunge into the steamer.

We left everything to mom and for a while, me and my cousins took a walk and ate some ice cream on the way.

We know very well (I mean me and my cousins) that the Siopaos are already cooked, so we rushed home. When we finally reached the house, we were all surprised to see that the Siopaos were not white but yellow and that the dough is not floppy but very much like bread in terms of the taste and hardness.

But it tasted like a Siopao. I mean it really tasted like Siopao, I swear! Not just because we did it but because it is. ;)

After eating the Siopao, we realized what had been wrong. The dough was not fermented enough that’s why the dough did not double its size during its resting period. Haha, next time it will be like the Siopao of Chowking! And even better : D

 

PAG MAY PASOK, PAG WALANG PASOK: NAKAKATAMAD!!!

Malapit na ang pasukan, excited ka nanaman. Bago ang lahat ng gamit—mula sa uniform hanggang sa sapatos. Ang sarap ng amoy ng mga bagong gamit pam-paaralan-- Nakaka excite pumasok.

Sa unang araw ng pasukan, sobrang aga mo pa gigigsing, sobrang excited ka kasi eh!

Excited kang makakilala ng mga bagong friends, excited kang makakita ng mga magigigng inspirasyon mo,excited kang ipaglantaran ang mga bago mong gamit…basta, excited ka sa lahat ng bagay.

Lahat ng bagay na ‘yan sa una lang, meaning pansamantala lamang.

Pag lumipas ang ilang linggo, tatamarin ka rin. Lahat ng tao, dinaranas ang sakit na ito na kung tawagin ng mga profesyonal ay KATAMS. Walang gamot ang nirereseta para sa karamdamang ito, dahil ang tanging makaklunas lamang sa sakit na ito ay ang may karamdaman mismo.

Minsan ang mga tao a paligid ay nagiging lunas ng may sakit na ganito, halimbawa:

Napakatamad ni Nathan na pumasok sa school, ngunit nang mag simula ang klase nakilala nya si Lissa na nagging inspirasyon nya at nagging dahilan ng kanyang pag pasok sa eskwelahan.

May mga dahilan kung bakit tinatamad ang mga tao particular na ang mga estudyante sa pag pasok. Ang ilan sa mga ito ay:

·         Kailangan mong gumising ng maaga

·         Ang boring ng klase nyo

·         Terror ang teacher mo

·         Kulang ang baon mo

·         Walang gwapo/maganda sa klase nyo

·         Nakakairita ang katabi mo

·         Ang dami daming homeworks at projects pero ni-isa wala ka pang nagagawa

·         Nakatayo ka sa bus

·         Kulang ka sa tulog

·         Absent parati ang teacher mo at parating may seatwork at homework na iniiwan

·         Tag-ulan

·         Pag dating mo sa school saka lang isususpend ang klase

At napaka rami pang iba..

Pero hindi lang ang pagpasok ang nakakatamad, pati rin ang pag pirmi sa bahay.

Hay naku, excited ka rin pag patapos na ang pasukan pero ilang lingo lang bagot ka nanaman.

Nakakatamd din ang pag pirmi sa bahay, at eto rin ang ilang mga dahilan:

·         Wala kang baon

·         Di ka maka-gala

·         Utusan ka sa bahay

·         Kain-tulog-gising-net lang ang siklo ng buhay mo

·         Tag-init

·         Tumataba ka

·         Boring/corny ang mga palabas sa telebisyon

·         Pinapanood ng lola mo si willie revillame sa T.V.

·         Taga hugas ka ng pinggan

·         Nakahilata ka magdamag

·         Di mo nakikita ang crush mo sa school

·         Talong beses mong napapnood yung paulit ulit na balita sa isang araw

At muli marami pa ring mga dahilan na hindi ko nakalap..

Pero sa kabilang banda, isipin natin ang kahalagahan ng pag-pasok sa eskwelahan. Hindi dapat maging hadlang ang mga dahilan na nalathala sa itaas para di ka pumasok sa eskwelahan. Ang mga magulang mo ay pumapasok din, di ngalang sa paaralan. Isipin mo ang delubyong mangyayari kapag tinamad din silang pumasok sa trabaho nila, di ka na makakapag-aral mangangayayat ka pa dahil sa kawalan ng pagkain sapagkat wala na kayong pera. Kaya aral-aral din ng mabuti dahil maraming time.

At dahil naniniwala ang mga magulang mo at ang mga paaralan na nag aaral ka ng mabuti, minabuti nila na bigyan ka ng pahinga at tinawag ito ng sangkatauhan na BAKASYON. Ang sarap pakinggan no?

Sinasabi ko sayo, maeenjoy mo ang parehong bagay na eto kapag pinahalagahan mo ang pag pasok at ang bakasyon.

Kapag nag-aral ka ng mabuti maeenjoy mo ang pahinga (dahil malaki ang chance na maging pabuya ng mga magulang mo ang bakasyon na ito dahi sa mga magagandang bagay na natamasa mo sa paaralan) at kapag naenjoy mo na ang pahinga mo, gaganahan kang pumasok (dahil gusto mo ulit ng ganoong kasayang bakasyon).

LAHAT NGA BAGAY AY MAY GANDA, MINSAN ATENSYON LANG ANG KAILANGAN PARA MAPANSIN ITO.

NAPAKAGALING LANG NG LUMIKHA NG LAHAT, DAHIL BINIGYAN NYA NG BALANSE ANG LAHAT NG BAGAY.

 

Sunod sa Trend pero Walang pang Matrikula

Lahat tayo may LUHO sa katawan, pero nga may kasabihan tayo na masama ang SOBRA.

Hindi ko alam. Ako lang ba? Sobra akong naiinis sa mga taong sobra ang luho pero alam naman nila na hindi nila kayang I sustain ng mga magulang nila. At dahil alam nila na hindi sila kayang tiisin ng mga magulang nila, inaabuso nila ang mga ito.

Kalian lang, may nakita akong babae noong kasasagsagan ng enrollment namin na naka Black Berry na latest model pero ang tuition installment tapos plan C pa.

Di ba? Nakakainis talalaga! hindi naman kasi kailangan na makasunod ka uso, sa katunayan nga, di naman talaga necessity ang cellular phone.

Maaring sabihin nyo na naiinggit lamang ako, pero hindi. Maari din na sabihin nyo na malamang itatanggi ko na naiinggit ako daihil syempre ako ang nagsulat nito at maari nyo din sabihin na very one sided ang expresyon na ito, pero hindi kita masisisi dahil gaya ng ideya ko na ito, maaring ako lamang ang naiirita sa sitwasyong ganito.

Hindi ako mayaman, average lamang ang pamumuhay naming. Meron akong camera,laptop,cellphone,sapat na baon at matinong kwarto. Hindi man lahat ng gadget na meron ako ay pinaka sikat na brand at pinaka latest model, kontento naman ako. Parepareho lang naman ang mga features ng akin at ng pinaka magandang model, diba?

Sabihin na nga nating minsan, oo, naiisip ko ang mga katagang  “ang cool naman nun,sana meron din ako”. Pero dahil alam kong di naman ora mismo ay kayang maibigay sakin yun ng mga magulang ko gaya ng mga super rich kids with super-duper busy parents kaya nagkakasya na lang ako at nagpapasalamat dahil meron pa rin ako ng mga bagay na iyo kahit di sila super in trend or latest model/unit.

Kahit na hindi iPhone5 ang phone ko, nakakatawag at nakakapag send pa rin naman ako ng messages na kailangan matanggap ng mga kaibigan/magulang ko, kahit na hindi DSLR ang camera ko, nakakakuha pa rin naman ito ng mga larawang ititreasure  ko, kahit hindi Apple ang brand ng laptop ko, nakakagawa pa rin naman ako ng mga documents dito, kahit hindi P 500.00 ang baon ko sa isang araw, nakakakain pa rin naman ako, saka di naman ako naglalakad pauwi at pagpasok mula Quezon city hanggang Manila, kahit di ako nag aaral sa Xavier/Brent/UAP or any IS naka private school pa rin naman ako at merong maggagandang facilities at nag tuuro din gaya ng ng mga paaralang nakalathala sa itaas at kahit hindi sobrang laki ng bahay naming at kahit wala kaming helper sa bahay, nakakatulog pa rin naman ako sa malambot na kama at hindi sa papag.

O, diba? Ang dami ko namang mga bagay na dapat ipag pasalamat, alam ko minsan nagiging maluho din ako pero marunong naman akong iconsider ang mga magulang ko.

Hindi gaya ng iba, hindi ko hahangadin ang mga bagong gadgets sa mundo kung mahihinto ako sa pag aaral dahil napunta ang pang matrikula ko sa mga ito, atsaka hindi ko hahayaaang malubog sa utang ang mga magulang ko para parehong maibigay ang mga GUSTO ko at mga KAILANGAN ko.

Sa paglipas ng panahon, meron nanamang mga bagong labas na gadgets at luluma din ang mga gadgets na meron ka. Kung ako sayo, mag-aaral na lang muna ako ng mabuti hanggat kaya pa ng mga magulang ko na ibigaya ang mga pangangailangan ko, para kapag nakatapos na ako at nakahanap ng stable na trabaho susuklian ko ang mga ibinigay nila sa akin dhil yun lang ang kaya gung gawin para sa kanila atsaka sa panahon na iyon na rin ako magsisimulang maghangad ng mga bagay na gusto dahil kaya ko na iyon mabili sa sarili kong pera.

Mas masarap makuha nag mga bagay na gusto mo kapag pinaghirapan mo ito.

Mag-inarte ka kapag kumikita ka na ng sarili mong pera.

vain me! hahaha